Przyjazne Strony

Przedruk wywiadu ze strony:

http://wiadomosci.onet.pl/prasa/zycie-po-zyciu/yl7jt

Życie „Po.Życiu”

Mówi, że od pochowania żywcem straszniejsze jest samemu pochować się za życia. Życie jest jak praca na planie – nie można tracić ani minuty. W 2009 zrobiła w Hollywood swój pierwszy pełnometrażowy obraz, „After.Life” z Christiną Ricci i Liamem Neesonem. Wcześniej nakręciła znakomicie przyjęty debiut, „Pâté”, który miał premierę na Sundance Film Festival.

Agnieszka Wójtowicz-Vosloo Foto: Materiały prasowe

Wierzy Pani w życie pozagrobowe?

REKLAMA

Wierzę, że energia osób, które odeszły, powraca. Kiedy pisałam scenariusz do „After.Life”, czułam obecność mojego taty, który gdzieś tam był, siedział w pokoju, na kanapie, za mną. Przez lata zresztą czuję, że jest ze mną. Wierzę, że się mną opiekuje. Często słyszę w różnych sytuacjach, że ktoś nade mną musi czuwać. Oczywiście, bardzo łatwo jest to obalić, powiedzieć, że po prostu chcę tak czuć.

Czy to, że pani tata odszedł tak młodo, miało wpływ na to, że żyje Pani tak intensywnie?

Był osobą, która przeżywała życie w pełni. Myślę, że jego doświadczenie życiowe było o wiele pełniejsze, niż wielu osób, które odchodzą, mając 33 lata. Istotne było też to, jak wychowała mnie mama: nauczyłam się nie stawiać sobie granic. Lubię wyzwania. Praca kobiet-reżyserów jest znacznie cięższa w Stanach niż w Europie. Tutaj kobieta jest ciągle postrzegana jako ryzyko, ale ja nigdy o tym nie myślałam - chciałam robić filmy. Gdyby było inaczej, sama stawiałabym sobie przeszkody, a jest ich i tak wystarczająco dużo w tym zawodzie.

Pani filmy są niesamowicie osobiste. Czy można powiedzieć, że twórczość jest dla Pani formą samooczyszczenia, wewnętrznego rozrachunku?

Każdy film, który zrobiłam, został zainspirowany czymś z mojego życia, ale to jest tylko pierwszy impuls, który zawsze przetwarzam, chyba po to, żeby się zdystansować. Nie zrobiłam filmu – a mogłam przecież – o dziesięcioletniej dziewczynce, której tata odchodzi w Wigilię. Uważam, że film nie powinien być tylko terapią dla twórcy, powinien być także terapią dla odbiorcy. I wiem, że tak jest w przypadku „After.Life”- z komentarzy widzów, rozmów, listów jakie dostaję. Jest on osobisty, a jednocześnie na tyle uniwersalny, że każdy potrafi wpisać w ten film swoją indywidualną opowieść.

Podobno często pytają Panią, skąd w sympatycznej, młodej kobiecie pomysł na robienie horrorów. „After. Life” to jednak chyba nie jest typowy horror...

Dla mnie zawsze był to bardziej psychologiczny thriller, ale w Stanach wszystko, co związane ze śmiercią, jest automatycznie podciągane pod hasło „horror”, bo śmierć jest ciągle tutaj bardzo wypierana. Myślę, że dlatego dystrybutor promował ten film właśnie jako horror. W samym filmie jest istotne pytanie, czy rzeczywiście żyjemy, czy może jesteśmy tu tylko fizycznie, a tak naprawdę nie wykorzystujemy swoich szans, nie przeżywamy życia w pełni.

Z drugiej strony mocno widać w filmie wpływy gatunku.

Te mroczne rejony zawsze mnie bardziej pociągały. To się zaczyna powoli zmieniać. Pewnie musiałam nakręcić „After.Life”, żeby oswoić ten wewnętrzny mrok. Zawsze lubiłam horrory, ale też staram się pokazać pewne rzeczy inaczej, mrugnąć okiem, pobawić się konwencją. Myślę, że ta niejednoznaczność, która jest w filmie, też była mocno wpisana w samą opowieść. W pytanie, co definiuje nasze życie - czy to jest tylko nasza fizyczność, czy raczej nasza dusza. Na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Sądzę, że taka, a nie inna forma była jedyną właściwą, aby opowiedzieć tę historię.

Przygotowując się do kręcenia filmu odwiedzała Pani kostnice i domy pogrzebowe. Dlaczego?

Nigdy nie zrobiłam filmu dokumentalnego, ale praca dokumentalisty, zbieranie materiałów i stawanie oko w oko z bohaterem – a tak naprawdę bohaterem mojego filmu była śmierć – to było dla mnie bardzo, bardzo ważne. Zresztą tak samo podszedł do tego Liam Neeson. To była jedna z jego pierwszych próśb: żebym zaprowadziła go do kostnicy i żeby mógł porozmawiać z dyrektorem zakładu pogrzebowego. Tu jest coś, co mnie fascynowało: Manhattan, tłumy ludzi na ulicy, ale w którejś z tych bram jest zakład pogrzebowy – on istnieje, jest tak blisko naszego życia, tylko że my go nie zauważamy, nie chcemy zauważać. Te wizyty były ciężkie, ale ja tego bardzo potrzebowałam, bo jako dziecko tego nie przeżyłam. Gdzieś ta śmierć była, ale zostałam od niej odizolowana, bo moja mama czuła, tak jak każdy zresztą rodzic, że byłam za mała, żeby przeżyć to dokładnie, z bliska. W pewnym sensie, musiałam tam wrócić. To zderzenie z czymś, tak bardzo prawdziwym, powodowało, że kiedy wchodziłam na ulice, czułam... no właśnie, czułam jak ważne jest życie.

Główny bohater „After.Life”, Eliot (grany przez Liama Neesona) prowadzi zakład pogrzebowy. To postać, powiedzmy, dwuznaczna. Dlaczego wybiera się taki zawód?

Sama miałam identyczne pytania. To często przechodzi z pokolenia na pokolenie, ale nie zawsze. Spotkałam dyrektora zakładu pogrzebowego, który był wcześniej profesorem na uniwersytecie. Stracił w wypadku samochodowym żonę i dwie córki. Na pewno w rozmowach wspólnym mianownikiem była jakaś misja, powołanie. Eliot też ma swoją misję. Osoby, z którymi rozmawiałam, były szalenie dumne z tego, co robią. Nie chcę powiedzieć, że kochały swój zawód. To raczej poczucie obowiązku, ale też głęboka wiara w to, że robią coś bardzo ważnego i że chcą to robić jak najlepiej, z jak największą godnością. To się czuje. O tym nawet nie trzeba rozmawiać. Mówi się, że pogrzeby nie są tak naprawdę dla zmarłych, tylko dla ich rodzin. Coś w tym jest. Część osób, z którymi się spotkałam, przyznała, że często rozmawiają ze zmarłymi, to znaczy mówią do nich. Może niektórzy z nich coś tam też słyszą. Można to interpretować jako coś bardzo dziwnego, ale też tak naprawdę bardzo normalnego, skoro to im w tej, jakże ciężkiej, pracy pomaga.

To ma w sobie coś z rytuału.

Pamiętam moje pierwsze spotkanie z Liamem. Zrobiłam książkę pełną wizualnych inspiracji, zdjęć, obrazów, wybranych kolorów. Jeden rozdział był poświęcony właśnie filmowej kostnicy. Dla mnie to był rodzaj kaplicy. I to samo powiedział Liam – że dla niego to jest kaplica, w której odprawia rytuał, jego inner sanctum.

Bardzo boimy się mówić o śmierci.

Nigdy nie zapomnę, kiedy kręciliśmy zdjęcia w prawdziwej kostnicy, w szpitalu na Brooklynie. Ta scena nie weszła do filmu. W tym szpitalu też był ciekawy rytuał. Kiedy rodziło się dziecko, słychać było takie radosne dzwoneczki na korytarzach. Przez parę godzin naszego tam pobytu słyszeliśmy wiele dzwoneczków, ale też widzieliśmy wiele ciał przywożonych do kostnicy. Dźwięk nakładał się na obraz wózków z kolejnymi zmarłymi. Dla mnie to wciąż jest największą zagadką, że ludzie tak bardzo wypierają śmierć.

W pani filmie pojawia się wątek pochowania żywcem. To już jest koszmar...

To jeden z naszych najbardziej pierwotnych lęków, bycie pochowanym za życia, ale jednocześnie często nie chcemy się skonfrontować z innym lękiem – że nie przeżyliśmy naszego życia w pełni. Dla mnie to też jest pierwotny lęk: umrzeć nie przeżywając życia.

Widzowie na forach często zadają sobie pytanie, czy główna bohaterka żyła, czy nie żyła...

Dokładnie taki zamysł miałam pisząc scenariusz. Od wejścia filmu do kin minął już jakiś czas, ale film nadal prowokuje widzów do dyskusji. Sama zresztą czytałam te dyskusje i są one dla mnie fascynujące. Często zaczyna się to prozaicznie – czy główna bohaterka żyje, czy też nie – ale idzie to o wiele głębiej i ludzie zaczynają się zastanawiać, co tak naprawdę definiuje życie. To była dyskusja, która przez lata toczyła się we mnie, w środku. Ten film jest rozmową z odbiorcą. To odbiorca narzuca swoją własną interpretację w zależności od tego, jak sam postrzega życie i śmierć. Amerykańscy widzowie są przyzwyczajeni do jednoznacznego zakończenia i na pewno podjęłam tu duże ryzyko. Dla niektórych widzów to, że film nie ma takiego hollywoodzkiego, jednoznacznego zakończenia, jest jego plusem, dla innych minusem. Znowu niejednoznaczność. Mnie w ogóle przyciągają rzeczy, które są niejednoznaczne.

A samo kręcenie filmu? Były jakieś momenty trudne, niezapomniane?

Film powstał bardzo szybko. Dla mnie zawsze wyjątkowy jest ten pierwszy dzień. Nagle to wszystko, co było w twojej głowie przez tak długi czas, staje się rzeczywistością. Codziennie tak wiele się uczyłam, przede wszystkim od aktorów, z którymi miałam niesamowite twórcze porozumienie. Do tej pory pozostała nam przyjaźń i wzajemny szacunek. Pamiętam brak snu i moment, kiedy wszyscy na planie się pochorowali. Była zima, mróz. Christina bardzo źle się czuła, ale dzielnie leżała nago na tym zimnym prosektoryjnym stole, w niedogrzanym studio. Ja straciłam głos, miałam gorączkę. Pamiętam, że Liam nazywał mnie generałem – każdego dnia przychodził rano na plan i salutował.

Ten plan to chyba trochę takie straszne miejsce – presja czasu, walka z producentem. No więc gdzie jest to „wow”? Co w tym takiego fajnego?

Ja nie tylko reżyseruję, ale piszę też scenariusze. Pisząc, jest się samemu z bohaterami scenariusza i kubkiem herbaty. Ja bardzo lubię być sama, w ciszy, ale jednocześnie mam temperament reżysera. W ten sposób te moje dwie diametralnie rożne osobowości się uzupełniają. Na planie jest ta adrenalina i energia. Smak pewnego ryzyka. Każda Twoja decyzja jako reżysera ma konsekwencje. I ciągłe wyzwania. Stawianie sobie i ekipie coraz wyższej poprzeczki. To praca zespołowa, ciągła wymiana myśli. Każda sekunda jest cenna. Tak samo powinno być w życiu. Tak łatwo stracić jeden dzień, jeden miesiąc... Mam szybki „metabolizm życiowy” - potrzebuję ciągłego szukania, odkrywania, przeżywania czegoś. Przy „After.Life” miałam ekipę 180 osób. Są momenty wspólnego tworzenia, ale też takie, kiedy jest się samemu.

Czy Pani w ogóle sypia?

Uwielbiam spać (śmiech). Pamiętam taki moment przy kręceniu „Pâté” – jakiś koszmarny dzień, kiedy nie udało się dokładnie wszystko, co tylko mogło się nie udać. Wróciłam do domu w nocy – zima, czwarta nad ranem. Byłam przemarznięta, bo spędziłam sama noc na starym, zardzewiałym statku na rzece Hudson, na zachodniej stronie Manhattanu, przygotowując scenografię na następny dzień zdjęciowy. Weszłam do wanny, moje palce to były właściwie sopelki lodu i nie zapomnę jak siedziałam w tej wannie i płakałam. Ale obudziłam się po 4 godzinach i wróciłam na ten statek. Wierzę w pracę i w to, że można nią wiele osiągnąć. Zresztą, kiedy się coś bardzo kocha, to praca jest spełnieniem, powołaniem. Nie czuje się zmęczenia, ani tego, że nie było czasu na śniadanie, a już pora na kolacje. Dla mnie bardziej przytłaczające są momenty przestoju pomiędzy projektami.

A jak to wszystko się zaczęło? Bycie reżyserem w Hollywood to chyba nie jest typowe marzenie dorastających dziewcząt...

Jako nastolatka nałogowo chodziłam do kina i teatru, na wszystko, na co tylko mogłam. Chowałam się w toalecie Teatru Studio pomiędzy spektaklami, bo nie było mnie stać na dwa bilety i po dzwonku jakoś zawsze udawało mi się wejść na salę. Po jakimś czasie panie bileterki już tak dobrze mnie znały, że wpuszczały mnie bez biletów. Zawsze interesowałam się wieloma dziedzinami sztuki: malarstwem, tańcem, fotografią, aktorstwem, literaturą... W pracy reżysera to wszystko się spaja. Sama na przykład zrobiłam scenografię do mojego debiutu, „Pâté”. To nie było tak, że usiadłam przy stole i pomyślałam: „Kim będę? Będę reżyserem!”. To przyszło bardziej naturalnie. Marzyłam, aby być neurochirurgiem, albo dyrygentem, ale niestety wszyscy uciekają, kiedy śpiewam, a w szkole miałam piątki z przedmiotów humanistycznych, a nie przyrodniczych. Z drugiej strony te tak rożne zawody wymagają bardzo podobnych cech charakteru. To praca z zespołem, ale jest się tak naprawdę samemu – kiedy umrze pacjent, czy nie wyjdzie film to, odpowiedzialność spada na jedną osobę.

A co z Pani rodziną? Podobał im się ten wybór?

W domu kultura była zawsze bardzo ważna, ale też nikt w mojej rodzinie nie jest zawodowym artystą. Mama zawsze szanowała moje decyzje, nawet jeśli mogły prowadzić do rozczarowań. W momencie, w którym większość mojej klasy zdawała na prawo lub zarządzanie, nie było pytań w rodzaju: „Dlaczego sztuka? Przecież jest zarządzanie!”. Mama od wczesnego dzieciństwa pozwalała mi decydować za siebie.

Wyemigrowała Pani w bardzo młodym wieku. Po czterech latach od wyjazdu Nowy Jork, szkoła filmowa... Jak to się stało?

Kiedy byłam nastolatką, tzw. „american dream” wydawał mi się dziwny i trochę śmieszny, a zwłaszcza ci emigranci, którzy po trzech miesiącach nie pamiętali już słowa po polsku. Nie marzyłam o emigracji. Nie znosiłam angielskiego, a moim mężem został rodowity Anglik, z którym mówię tylko po angielsku. Pracuję po angielsku, myślę po angielsku, śnię po angielsku. Po wyjeździe z Polski, pojechaliśmy do Hongkongu, bo tam mąż pracował. Potem zrobiliśmy sobie bardzo, bardzo długą podróż poślubną po Azji. Byliśmy wszędzie – Chiny, Tybet, Indonezja, Indie... Nagle poczułam jednak jakiś brak. Chciałam wrócić na studia, a wiedziałam, że najlepsze szkoły filmowe są w Stanach.

Zadziałała magia Nowego Jorku?

To było bardziej prozaiczne. Dostałam się na Uniwersytet Nowojorski i Uniwersytet Kalifornijski w Los Angeles. Nie mam jednak prawa jazdy. Specjalnie, ponieważ mój tata zmarł po wypadku samochodowym, a ja, tak jak on, za bardzo lubię tę adrenalinę i szybką jazdę. W Los Angeles nie da się żyć bez samochodu, więc wybór padł na Nowy Jork. Tak w ogóle to nie mam planów pięcioletnich, nie zastanawiam się, gdzie będę za 10 lat, bo po prostu gdzie mam być, tam będę. Oczywiście mam marzenia, ambicje, ale zbyt intensywne projektowanie może nas paraliżować. Najlepsze decyzje w moim życiu zawsze gdzieś tam same się naturalnie pojawiały.

Nagle trafiła Pani do Ameryki. Szok kulturowy?

Przyznam, że nie odczuwałam specjalnego szoku. Bardzo szybko odnajduję się w nowych miejscach. Kocham wszystko, co nieznane. Zaskoczyła mnie jedynie biurokracja. Wyrosłam przecież w kraju, który był bardzo biurokratyczny i zupełnie nie spodziewałam się tego w Stanach.

Zaczynała pani z ludźmi ze Stanów. Im chyba było łatwiej – mieli więcej pieniędzy, lepsze kontakty. Czy czuła Pani, że startuje z trudniejszej pozycji?

Wręcz odwrotnie. Intrygowało mnie, że studiowałam z ludźmi z zupełnie innej kultury. Ja sama to wybrałam, zdecydowałam, że chciałam studiować w Stanach. Zawsze też uważałam swoja Europejskość, to że pochodzę z Polski za wielki plus.

Skończyła Pani prestiżowy amerykański uniwersytet. Do jakiego stopnia ukształtowała Panią szkoła?

Z mojego rocznika filmy tak naprawdę robią tylko cztery osoby. A wydział reżyserii jest ogromny. Jednocześnie studiuje tutaj kilkaset osób, nie tak jak w Łodzi, gdzie na jednym roku jest powiedzmy 10 osób (choć teraz pewnie więcej). Mój wydział na Uniwersytecie Nowojorskim skończyli Martin Scorsese, Ang Lee, Olivier Stone czy Spike Lee... Są też znakomici filmowcy, którzy rzucili szkołę już na pierwszym roku, jak na przykład Paul Thomas Anderson, który pieniądze, jakie wydałby na studia, przeznaczył na zrobienie filmu. Jednej drogi nie ma – to zależy od człowieka i od tego, co ma wewnątrz, jak postrzega świat i czy ma historię do opowiedzenia. Szkoła nie zastąpi ci talentu ani nie da ci determinacji, jaką trzeba mieć, aby zrobić film.

Czy Pani się nie czuje zbyt europejska na tle tych Amerykanów?

Tak, na pewno, bo na takim kinie się wychowałam, mam to we krwi, ale jednocześnie bardzo cenię dobre kino amerykańskie. Dobre kino jest dobrym kinem. Na pewno różnimy się spojrzeniem na świat, ale to jest w tym najciekawsze. Co do sposobu pracy, to w Polsce nadal reżyser jest królem, a na pierwszym planie jest sztuka. Tutaj na pierwszym planie jest niestety biznes, a królem jest producent. Tutaj walka o własną wizję jest częścią zawodu reżysera.

Z nami, Polakami jest trochę tak, że choć na cudzą krytykę reagujemy oburzeniem, często nie doceniamy tego, co rodacy zrobili za granicą. Jak jest Pani przyjmowana w kraju?

Pierwszy raz przyjechałam z „After.Life” na festiwal w Gdyni. Wyjechałam jako młody człowiek, nieuformowany zawodowo – byłam na pierwszym roku dziennikarstwa. (Dla mojego rocznika nie było wtedy naboru do filmówki, więc wymyśliłam sobie, że będę rozmawiać z twórcami i pisać o sztuce.) Gdynia to było moje pierwsze osobiste zetknięcie się z polskim światem filmowym i bardzo ciekawe doświadczenie, bo byłam skonfrontowana z twórcami, których zawsze podziwiałam, ale także młodym pokoleniem. Wiele osób ostrzegało mnie przed reakcją polskiego środowiska, a tymczasem zostałam przyjęta bardzo ciepło.

Postrzegamy Polskę jako kraj układów i układzików. Z drugiej strony ciągle obraz Stanów, jako kraju, w którym ciężką pracą można do czegoś dojść. To mit?

Ameryka jest krajem możliwości. Sama jestem przykładem, że można, nie mając żadnych znajomości ani układów, dojść do czegoś, o czym się marzy. Tu jest wiele takich osób. Ten kraj jest z nich zbudowany. Nie wszystko jest proste i wspaniałe, ale na pewno ciężką pracą można osiągnąć bardzo wiele. Jeżeli jest się w czymś dobrym, to jest to zauważane i wspierane.

Czy chciałaby Pani zrobić film w kraju?

Nim Pani zadzwoniła, pracowałam właśnie nad scenariuszem do mojego polskiego projektu. Nie lubię dużo mówić o projekcie, zanim nie wejdę na plan filmowy. Film jest taką rzeczą, że tak naprawdę gwiazdy się muszą spotkać, żeby powstał. Ale obok amerykańskich projektów, film w Polsce jest na pewno w moich najbliższych planach.

Autor:

Katarzyna Kantner

Źródło: Onet

Zobacz również:

Comments: 0

„COKOLWIEK UCZYNILIŚCIE JEDNEMU Z TYCH BRACI MOICH NAJMNIEJSZYCH, MNIEŚCIE UCZYNILI” (Mt 25,40).
– Naśladujemy Chrystusa Sługę z miłością służąc chorym i ubogim.

W każdym człowieku jest Jezus.

”Wierność misji”

<”Jezus świadomy swojej misji odważnie podąża do Jerozolimy, aby tam nie tylko słowami czy czynami, ale całym sobą ukazać nam nieskończoną miłość Ojca. W swojej wędrówce doświadcza odrzucenia, które budzi gniew apostołów, szczególnie Jana i Jakuba. Chcą zareagować mocno, stanowczo, od razu. Jezus jednak nie zezwala im na to. Ich reakcja pogłębiłaby jedynie krąg niezgody i wrogości. Jezus się nie narzuca, ale i nie odrzuca ludzi. Idzie dalej – wierny misji, którą otrzymał od Ojca.”>

„Jezu, proszę Cię, naucz mnie tej ufnej pokory i cierpliwości, bo dobro zwycięża zawsze, choć powoli.”

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 138,1-5)

Refren: Wobec aniołów psalm zaśpiewam Panu.

Będę Cię sławił, Panie, z całego serca, *
bo usłyszałeś słowa ust moich;
Będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów, *
pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.

I będę sławił Twe imię za łaskę Twoją i wierność, *
bo ponad wszystko wywyższyłeś Twoje imię i obietnicę.
Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem, *
pomnożyłeś moc mojej duszy.

Wszyscy królowie ziemi będą dziękować Tobie, Panie, *
gdy usłyszą słowa ust Twoich,
i będą opiewać drogi Pana: *
„Zaprawdę, chwała Pana jest wielka”.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Por. Ps 103,21)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Błogosławcie Pana, wszyscy Jego aniołowie,
wszyscy słudzy, pełniący Jego wolę.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 25,4–5.6–7.8–9)

Refren: Wspomnij, o Panie, na swe miłosierdzie.

Daj mi poznać Twoje drogi, Panie, *
naucz mnie chodzić Twoimi ścieżkami.
Prowadź mnie w prawdzie według Twych pouczeń, *
Boże i Zbawco, w Tobie mam nadzieję.

Wspomnij na swoje miłosierdzie, Panie, *
na swoją miłość, która trwa od wieków.
Nie pamiętaj mi grzechów i win mej młodości, +
lecz o mnie pamiętaj w swoim miłosierdziu, *
ze względu na dobroć Twą, Panie.

Dobry jest Pan i prawy, *
dlatego wskazuje drogę grzesznikom.
Pomaga pokornym czynić dobrze, *
uczy pokornych dróg swoich.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 10, 27)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Moje owce słuchają mojego głosu,
Ja znam je, a one idą za Mną.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 59,2-3.4-5a.10-11.17)

Refren: Bóg jest ucieczką w dniu mego ucisku.

Od nieprzyjaciół moich wyzwól mnie, mój Boże, *
broń mnie od tych, co na mnie powstają.
Wybaw mnie od złoczyńców *
i od mężów krwawych.

Bo oto czyhają na moje życie, *
spiskują przeciw mnie mocarze,
a we mnie nie ma zbrodni ani grzechu, Panie, *
bez mojej winy tu biegną, by mnie napastować.

Na Ciebie będę baczył, Mocy moja, *
bo Ty, o Boże, jesteś moją warownią.
Wychodzi mi naprzeciw Bóg w swej łaskawości, *
Bóg sprawia, że mogę patrzeć na klęskę swych wrogów.

A ja opiewać będę Twoją potęgę *
i rankiem będę się weselić z Twojej łaskawości.
bo stałeś się dla mnie warownią *
i ucieczką w dniu mego ucisku.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 6,63b.68b)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Słowa Twoje, Panie, są duchem i życiem,
Ty masz słowa życia wiecznego.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 84,5)

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Szczęśliwi, którzy mieszkają w domu Twoim, Panie,
będą Ciebie wychwalali na wieki.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 50,8-9.16bc-17.21 i 23)

Refren: Temu, kto prawy, ukażę zbawienie.

„Nie oskarżam cię za twe ofiary, *
bo twoje całopalenia zawsze są przede Mną.
Nie przyjmę z twego domu cielca *
ani kozłów ze stad twoich”.

„Czemu wymieniasz Moje przykazania *
i na ustach masz Moje przymierze?
Ty, co nienawidzisz karności, *
a słowa Moje odrzuciłeś za siebie?

Ty tak postępujesz, a Ja mam milczeć? *
Czy myślisz, że jestem do ciebie podobny?
Kto składa ofiarę dziękczynną, ten cześć Mi oddaje, *
a tym, którzy postępują uczciwie, ukażę Boże zbawienie”.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ez 18,31)

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Odrzućcie od siebie wszystkie grzechy
i utwórzcie sobie nowe serca i nowego ducha.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 103,1-2.3-4.9-10.11-12)

Refren: Pan jest łaskawy, pełen miłosierdzia.

Błogosław, duszo moja, Pana *
i wszystko, co jest we mnie, święte imię Jego.
Błogosław, duszo moja, Pana *
i nie zapominaj o wszystkich Jego dobrodziejstwach.

On odpuszcza wszystkie twoje winy *
i leczy wszystkie choroby,
On twoje życie ratuje od zguby, *
obdarza cię łaską i miłosierdziem.

Nie zapamiętuje się w sporze, *
nie płonie gniewem na wieki.
Nie postępuje z nami według naszych grzechów *
ani według win naszych nam nie odpłaca.

Bo jak wysoko niebo wznosi się nad ziemią, *
tak wielka jest łaska Pana dla Jego czcicieli.
Jak odległy jest wschód od zachodu, *
tak daleko odsunął od nas nasze winy.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Łk 15,18)

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Powstanę i pójdę do mego ojca, i powiem:
„Ojcze, zgrzeszyłem przeciw niebu i względem ciebie”.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 1,1-2.3.4.6)

Refren: Błogosławiony, kto zaufał Panu.

Błogosławiony człowiek, który nie idzie za radą występnych, *
nie wchodzi na drogę grzeszników *
i nie zasiada w gronie szyderców,
lecz w prawie Pańskim upodobał sobie *
i rozmyśla nad nim dniem i nocą.

On jest jak drzewo zasadzone nad płynącą wodą, *
które wydaje owoc w swoim czasie,
liście jego nie więdną, *
a wszystko, co czyni, jest udane.

Co innego grzesznicy: *
są jak plewy, które wiatr rozmiata.
Albowiem znana jest Panu droga sprawiedliwych, *
a droga występnych zaginie.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (J 8,12b)

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Błogosławieni, którzy w sercu dobrym i szlachetnym
zatrzymują słowo Boże
i wydają owoc przez swoją wytrwałość.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 34,4-5.6-7.16-17.18-19)

Refren: Bóg sprawiedliwych uwolnił z ucisków.

Wysławiajcie ze mną Pana, *
wspólnie wywyższajmy Jego imię.
Szukałem pomocy u Pana, a On mnie wysłuchał *
i wyzwolił od wszelkiej trwogi.

Spójrzcie na Niego, a rozpromienicie się radością, *
oblicza wasze nie zapłoną wstydem.
Oto wołał biedak i Pan go usłyszał, *
i uwolnił od wszelkiego ucisku.

Oczy Pana zwrócone na sprawiedliwych, *
uszy Jego otwarte na ich wołanie.
Pan zwraca swe oblicze przeciw zło czyniącym, *
By pamięć o nich wymazać z ziemi

Pan słyszy wołających o pomoc *
i ratuje ich od wszelkiej udręki.
Pan jest blisko ludzi skruszonych w sercu, *
ocala upadłych na duchu.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mt 4,4b)

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

Nie samym chlebem żyje człowiek,
lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych.

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 33,4–5.18–19.20 i 22)

Refren:Mamy nadzieję w miłosierdziu Pana.

Słowo Pana jest prawe, *
a każde Jego dzieło godne zaufania.
On miłuje prawo i sprawiedliwość, *
ziemia jest pełna Jego łaski.

Oczy Pana zwrócone na bogobojnych, *
na tych, którzy czekają na Jego łaskę,
aby ocalił ich życie od śmierci *
i żywił ich w czasie głodu.

Dusza nasza oczekuje Pana, *
jest naszą pomocą i tarczą.
Panie, niech nas ogarnie Twoja łaska według nadziei, *
którą pokładamy w Tobie.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (2 Kor 6,2b)

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

Pan mówi: Nie chcę śmierci grzesznika,
lecz aby się nawrócił i miał życie.

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 19,8.9.10.15)

Refren: Słowa Twe, Panie, dają życie wieczne.

Prawo Pańskie jest doskonałe i pokrzepia duszę, *
świadectwo Pana niezawodne, uczy prostaczka mądrości.
Jego słuszne nakazy radują serce, *
jaśnieje przykazanie Pana i olśniewa oczy.

Bojaźń Pana jest szczera i trwa na wieki, *
sądy Pana prawdziwe, a wszystkie razem słuszne.
Niech znajdą uznanie przed Tobą słowa ust moich i myśli mego serca, *
Panie, moja Opoko i mój Zbawicielu.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Ps 51,12a.14a)

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

Stwórz, o Boże, we mnie serce czyste
i przywróć mi radość z Twojego zbawienia.

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 138,1-2a.2bc-3.7c-8)

Refren:Pan mnie wysłuchał, kiedy Go wzywałem.

Będę Cię sławił, Panie, z całego serca, *
bo usłyszałeś słowa ust moich.
Będę śpiewał Ci psalm wobec aniołów, *
pokłon Ci oddam w Twoim świętym przybytku.

I będę sławił Twe imię *
za łaskę Twoją i wierność.
Wysłuchałeś mnie, kiedy Cię wzywałem, *
pomnożyłeś moc mojej duszy.

Wybawia mnie Twoja prawica. *
Pan za mnie wszystkiego dokona.
Panie, Twa łaska trwa na wieki, *
nie porzucaj dzieła rąk Twoich.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (2 Kor 6,2b)

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

Oto teraz czas upragniony,
oto teraz dzień zbawienia.

Aklamacja: Chwała Tobie, Słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY (Ps 119,1-2.4-5.7-8)

Refren: Błogosławieni słuchający Pana.

Błogosławieni, których droga nieskalana, *
którzy postępują zgodnie z prawem Pańskim.
Błogosławieni, którzy zachowują Jego upomnienia *
i szukają Go całym sercem.

Ty po to dałeś swoje przykazania, *
by przestrzegano ich pilnie.
Oby niezawodnie zmierzały me drogi *
ku przestrzeganiu Twych ustaw.

Będę Cię wysławiał prawym sercem *
gdy nauczę się Twych sprawiedliwych wyroków.
Przestrzegać będę Twoich ustaw, *
abyś mnie

nigdy nie opuścił

Aklamacja: SłowaTwe, Panie, dają życie wieczne.

Dodano 13/4.3.2014. Źródła:

http://www.paulus.org.pl/czytania.html?data=2014-3-9

i następne…

***

„Nie bójcie się słabości człowieka ani jego wielkości. Człowiek zawsze jest wielkim, także w słabości!"

Jan Paweł II

***

„Najgorzej jest być nikim dla kogoś, kto jest Dla Ciebie wszystkim…”

***

„Tylko przyjaciel potrafi podnieść cię, gdy upadniesz..."

***

„Twe Światło jest na drodze mej..."

Żródła: www.mojageneracja.pl

http://www.youtube.com/watch?v=qibAjQaFS9w&list=RDTVBdfitJ-ZI

***

Miłość, Przyjacielu, to nie wyścig szczurów, kto prędzej, kto szybciej, kto więcej, kto gorzej, kto lepiej, byle pierwszy. Widocznie za mało jeszcze przeżyłeś męczarni, żebyś to zrozumiał.

Maria Anna Żółtowska

***

Nie sztuką jest kochać świętych, ale też tych, którzy sprawili nam ból, żebyśmy sami odczuli, jak to boli, gdy innych ranimy.

Maria Anna

Żółtowska

***

Nie temu jest trudno przedostać się przez ucho igielne, kto nim jest, lecz temu,

kto nim nie jest

i lęka się przejść

z powodu swych grzechów.

Maria Anna Żółtowska

Najukochańszy i Najszlachetniejszy

o Najpiękniejszym i Najwierniejszym

Sercu Chrystusowym

Nasz Ojcze i Bracie

oraz Przewodniku Franciszku!

Niech będzie umiłowane Święte Twojej Imię przez wszystkich teraz i zawsze!

Niech będzie ukochane Święte Twoje Imię przez poszukujących i żyjących miłością Bożą teraz i zawsze!

Niech będzie uwielbione Święte Twoje Imię przez poszukujących i żyjących uwielbieniem świętości Bożej teraz i zawsze!

Niech będzie uszanowane Święte Twoje Imię przez poszukujących i żyjących uszanowaniem Bożym teraz i zawsze!

Niech będzie z godnością czczone Święte Twoje Imię przez poszukujących i żyjących godnością i prawdą Bożą teraz i zawsze!

Niech będzie błogosławione Święte Twoje Imię przez Boga Najwyższego,

Jezusa Chrystusa

i Ducha Świętego

oraz Wszystkich Jego Świętych,

tudzież poszukujących

i żyjących Bożą Świętością wiernych

teraz i zawsze. Amen

Maria Anna Żóltowska

„Według niezmiennego prawa Boskiej Opatrzności godność duszy jest jednak najbardziej chłostana przez bunt ciała. Człowiek, który udaje równego Bogu, upada niżej jeszcze, niźli bezrozumne zwierzę. Luter jest smutnym historycznym przykładem tej Boskiej kary. W 1521r…” Marucha | 2014-03-22 (sobota) o 07:01:48 | Categories: Historia, Kościół | URL: http://wp.me/p1G3D-azs Rozpusta Marcina Lutra by Marucha

***

Mężczyźni zakompleksieni poszukują kwiatka do samochodu, byle się tylko dobrze układał w wazonie i prezentował gdzie i kiedy trzeba, by inni go zazdrościli.

Maria Anna Żółtowska

***

Toksyczny mężczyźna boi się miłości i z lęku nie zaryzykuje. Choć nie uznaje feministek, czeka jednak, kiedy go kobieta "poderwie". Zachowuje się jak tchórz, nie umie walczyć o miłość. Stąd bez odpowiedzialności woli przeskakiwać z kwiatka na kwiatek.

Maria Anna Żółtowska

***

To toksyczni mężczyźni robią z kobiet feministki.

Maria Anna Żółtowska

***

Świadoma kobieta swojej miłości wie kiedy mężczyzna ją kocha, a kiedy chce tylko wykorzystać instrumentalnie albo z braku laku, i w związku ze związkiem układa on sobie różne scenariusze, bawi się w reżysera, wymyśla różne sztuczki, które na nic i tak się zdadzą, bo nie ma w nim miłości. Wciąż tylko gra, gra, gra.

Maria Anna Żółtowska

***

Toksyczny mężczyzna boi się zaryzykować i zawalczyć o miłość lub chowa się przed miłością z obawy o utratę swej

maski aktora

i władzy nad kobietą, choć to wcale nie o władzę w miłości chodzi ani żadną grę.

Maria Anna Żółtowska

***

Toksycznemu mężczyźnie nie chodzi o kobietę, lecz o walkę z nią, jako pozornie słabszą od niego istotą, by mógł światu udowodnić, że z nią wygrał, że jego jest na wierzchu, choć to nie takie mądre i nie takie dobre.

Maria Anna Żółtowska

***

Toksyczny mężczyzna zabija w kobiecie ducha, zamiast podnosić ją na duchu.

Maria Anna Żółtowska

***

Toksyczny mężczyzna nie jest zdolny stworzyć odpowiedzialnego związku opartego na miłości, szacunku, trwałości, wierności i poczuciu bezpieczeństwa. Zawsze trafia jak kulą w płot "przez chwilę". I jak ognia boi się tej prawdy, która by mogła go uzdrowić.

Maria Anna Żółtowska

***

Toksyczny mężczyzna nigdy nie zrobi z kobiety świętej. Wręcz przeciwnie, z jakiejś utajonej zawiści, pamiętliwości, zazdrości zabija w niej to, co najpiękniejsze, najszlachetniejsze, najcenniejsze - co w niej boskie i święte.

Maria Anna Żółtowska

***

Toksyczny mężczyzna nie jest w stanie poznać świętości w kobiecie, gdyż patrząc przez pryzmat swojego egoizmu i próżności, widzi tylko blichtr, pozory, pogoń za zaspakajaniem swoich jedynie cielesnych potrzeb na poziomie zwierzęcym. I to według swoich cielesnych odczuć nazywa świętością, nie bacząc na to, co mówi Jezus w Ewangelii o niezakopywaniu ludzkich talentów, które każdy otrzymał od Boga i je w sobie rozpoznaje oraz pielęgnuje i rozwija. Zatem duchowy przywódca powinien jeszcze pomagać je rozwijać w wiernych w słusznym celu, a nie je uśmiercać, i życzyć, że Duch w tej osobie martwy, co wskazuje, iż głosi jakąs swoją wydumaną chyba herezję, niezgodną z Ewangelią Jezusa. A wyższe wartości takie, jak cierpliwość, zrozumienie, przebaczenie, poświęcenie, współczucie, bezinteresowna pomoc i wsparcie, miłosierdzie, subtelność, powściągliwość, szacunek, godność, uprzejmość, ofiarowanie siebie dla miłości są jemu zupełnie obce, widocznie jak sam Bóg, w którego pewnie też nie wierzy, bogiem nazywając siebie, zamiast bratem w Chrystusie Panu, który powinien służyć maluczkim, jak Chrystus służył i im pomagać nieść na ramionach swój krzyż, dawać im dobry przykład. A nie ich jak faryzeusz krzyżować jak Chrystusa. Na to nie może być zgody i nie będzie. Jezus po to umarł za grzechy wszystkich, żeby świat zbawić od wszelkiego zła, uciemiężenia, niesprawiedliwości, kłamstwa i wyzysku człowieka przez człowieka. Abyśmy stali się wolni od grzechu jak jedna Boża Rodzina wszystkich sióstr i braci Jezusa, a nie po uważaniu księży lub po osobistych z nimi znajomościach.

Maria Anna Żółtowska

***

Tokstyczny mężczyzna szuka zawsze stanów zakochania, czyli dobrych wrażeń, by było jedynie przyjemnie, co zaprowadza go za każdym razem w ślepy zaułek i przynosi kolejne rozczarowanie, gdyż na tym kończy się jego potrzeba cielesnej miłości i zaprzepaszczenie kolejnej szansy na osobisty rozwój duchowy, psychiczny i intelektualny.

Maria Anna Żółtowska

***

Toksyczny mężczyzna szuka wiecznie swojej ofiary, zaczynając od podporządkowania jej sobie. Gdy kobieta zachowuje się asertywnie, ten obraża ją i nieludzko z obsesyjną manią prześladowcy w najróżniejszy sposób nęka, bez realnych powodów mszcząc się na niej; angażuje w to nawet postronne osoby, poświęca na to całą swoją energię i czas, nie zdajac sobie sprawy, że potrzebuje fachowej pomocy.

Maria Anna Żółtowska

***

Tylko ludzka ułomna, skarłowaciała miłość jak zwykle zawodzi. Prawdziwa miłość jest za nic i nie ustaje, gdyż nosi się ją w sercu jak dziecko. Co może taka czy taki wiedzieć na temat miłości dziecka, nakazując dorosłym, by stali się jak dzieci, jeśli sami nigdy nie rodzili i nie mają pojęcia, jak zachowuje się dziecko. A tak a'propos - dziś dziecko tworzy programy komputerowe, to nie jest już dziecko Średniowiecza. Umie samodzielnie myśleć i wyciągać logiczne wnioski. Czy takie dziecko należy źle osądzać, podejrzewać o złe czyny, które czyni najprawdopodobieJ sam podejrzewający, prowokując je do zwady, urazy, które nosi w sobie, jakby mało było zła wokół, a potem je karać? - Nie! Z takiego dziecka należy się cieszyć i docenić w nim to, co sobą reprezentuje, nie deptać go bezbronne! Nie zabijać, nawet słowem! A może jest to tresura zimnego chowu? Więc najpierw trzeba zacząć ją od siebie! I samemu wprowadzić w życie! I wypełniać Dziesięć Przykazań Bożych! Nie zabijaj! Zachęcam z oskarżaniem przejść z innych na siebie - jeśli już. I nie stawać się powodem czyjegoś grzechu. Grzechu bezbronnego dziecka!

Pozwolić dzieciom spokojnie i godnie żyć! Również tym dojrzałym dzieciom! Albo wrócić do szkoły dobrego

wychowania!?

Maria Anna Żółtowska

***

Czy to nie wielki egoizm, przewrotność, rzucanie klątw i zaklęć oraz zakłamanie niektórych "ludzi z powołaniem" (ciekawe do czego?), jeśli najpierw modlą się o Ducha miłości, a gdy przychodzi do wiernych, Go zabijają mówiąc, niech Duch stanie się w tej osobie martwy, czyli też osoba? Bo z Duchem się rodzimy. A potem znowu wzywają Go już tylko dla samych siebie, czyli "kapłanów królewskich", mając w poszanowaniu wiernych uczestniczących w kościele. Czy na tym polega mądrość prowadząca do zgody i miłość bliźniego naszych duchowych przywódców, byśmy nie zbądzili - jak oni to mówią - i zeszli z dobrej drogi, a weszli na złą, za ich przykładem? Czy może to przejaw egoizmu, egotyzmu, wyklinania ludzi ze spłeczności przez dokuczanie, krętactwa, przewrotność, różne podchody, gierki, zwodzicielstwo, podstępne, a więc falszywe podejścia do bliźniego? I podejrzewanie go o konszachty z Szatanem? Jeśli już - to może z nimi? Może dlatego im tak bardzo na tym zależy, żeby jednak przestać do kościoła chodzić? Bo nie nadajemy się do zbiorowej szatańskiej hipnozy z piekła na ziemi rodem?

Maria Anna Żółtowska

***

Czy głośne i publiczne wypominanie w kościele przez księdza wiernym uczciwie zarobionych pieniędzy, innych dóbr materialnych oraz ich posądzanie o to, że zdobyli je po znajomości, nie jest większym grzechem tego kapłana niż każdy inny grzech maluczkiego, który mu sromotnie wypominają i przez to go piętnują i szykanują z zawiści i pomsty za coś tam "jeszcze" , co im się w głowach uroiło? A Pismo mówi, cokolwiek masz do brata swego, idź najpierw przeproś go, oddaj mu należną cześć, honor i godność, dopiero wróć, aby się modlić. Czy aby wszyscy kapłani przestrzegają tych Ewangelicznych reguł? W takim razie jakim prawem pouczają innych podczas Mszy świętej, sami nie czyniąc zawsze dobra i nie dając swoim zachowaniem dobrego przykładu? A może też sądzą innych według siebie? Sami wszystko załatwiają po znajomości? I komu chcą po znajomości? Może kościoły pobudowali po znajomośc? Jeśli chodzi o mnie, dla jasności, może wreszcie przewidzą, wszystko otrzymuję, co mi potrzeba do godnego życia, swoją pracą "otrzymaną po znajomośći" z Panem Bogiem. Bo Bóg mój jest Najpotężniejszy z potęg i jest mi twierdzą i warownym obronnym murem staje zawsze ze Swą mocą przede mną i za mną, z lewa i prawa, nade mną i pode mną. I nie brak mi niczego, a wszelkich moich nieprzyjaciół i wrogów w pył zetrze, i już ściera, i rozwiewa po pustyni, za te cięgi, co rzucają w murem otaczajacego mnie Boga, a Bóg im to oddaje co w Niego rzucają, oddala to ode mnie i mnie przed tym chroni, bo wie, że wierna Jemu jedynie jestem. A ja Bogu mojemu za to dziękuję codziennie, zaś wrogom i nieprzyjaciołom z góry przebaczam, żeby mieli sen spokojny, słodki sen!

Maria Anna Żółtowska

***

Do stworzenia stałego związku kobiety z mężczyzną wg psychologów potrzebne są u mężczyzny cechy dobrego opiekuna takie jak: cierpliwość, samokontrola emocjonalna, szczerość, wyrozumiałość, odpowiedzialność, ufność, optymizm, czułość, potrzeba bliskości, kultura bycia.

Maria Anna Żółtowska
Dnia 6 marca 2014

„Zbyt silne emocje i presja, żeby już kogoś spotkać, często prowadzą do bólu i błędnych decyzji”.

Autor: Maria Rotkiel

wraz z zespołem Pracowni Poznawczo – Behawioralnej

[w:]

https://www.sympatiaplus.pl/artykul/1155,na-co-zwracam-uwage-i-co-pomijam.html

Dodtęp.: 24.3.2014.